'Het Oude Drentse landschap'

Het oude Drentse landschap
Onder grote belangstelling werd 4 juni 2011 de expositie van Henk Heuvink geopend in mijn Van Gogh Huis. De dichter Mart Brok verrichtte de officiële opening met een zelf geschreven gedicht.






Het oude Drentse landschap
Voorzichtig uiterst fijn en zonder opsmuk
tekent de kunstenaar de heimwee op het doek
de petieterige kleine huisjes
haast verborgen in het vochtig veen
vertellen van een wereld ver van nu

De schuierende schaapjes en paarden voor een ploeg
alles ademt de eenvoud die de tijd toen droeg
het immer vochtig veen kromde de ruggen van de mensen

Verstilt, bijna onwerkelijk doet de schilder verslag van leven
terugblik naar een onvoorstelbare waarachtigheid
waarin werken leven was en leven werken
de lijven dienstbaar aan de spade en de boezemschop
nog dringt de zachte muffe veendamp
in het kleine landschap door

De schilder legt zijn liefde op het doek
de arme luiden in hun bedoening
een expositie van de eenvoud
laten wij bezinnen………

Mart Brok

Voor de expositie bent u van Harte welkom in mijn
Van Gogh Huis te Nieuw-Amsterdam

'Ode aan Vincent'

Twee kunstenaars exposeerden in het Van Gogh Huis en ik ben er heel trots op dat ze door mij geïnspireerd zijn!






“echt geraakt werd ik boven in de slaapkamer waar Van Gogh verbleef”

Dit waren een van de eerste woorden van Krijn de Jong, vriend en bewonderaar van Geert Weerstand..
Hij sprak een openingswoord bij de prachtige expositie van Geert en Okke Weerstand in het Van Gogh Huis in Nieuw-Amsterdam.
Zijn verhaal is de moeite waard om nog eens na te lezen en is dat van een gedreven Van Gogh liefhebber.



Ode aan Vincent

Gelijk toen we hier, in Veenoord-Nieuw Amsterdam, bij het Van Goghhuis aankwamen sloeg het gevoel toe. Voor de deur al die buste en dan binnen alles over Van Gogh. Maar echt geraakt werd ik boven in die slaapkamer waar Van Gogh verbleef. Wat mooi dat die zo intact gebleven is. Een DVD die ik te zien kreeg gaf een kort maar krachtig beeld van Vincents leven: verzengende passie en eenzaamheid.

Beste mensen. De meeste zaken, zowel goeie als slechte, komen slechts tot stand door een combinatie van factoren.

Je kunt bijvoorbeeld goeie ideeën hebben, maar als je niet kunt schrijven komt er geen boek. Maar die twee eigenschappen zijn op zich ook nog niet genoeg. Je moet ook de drang, de passie hebben om je ideeën door te willen geven. Dan moet je de behendigheid hebben om een uitgever te vinden. Daarnaast moet het boek aan de man gebracht worden. Vervolgens moet het ook gelezen worden en begrepen. Tenslotte hoop je dat het de mensen wat doet. Want dat wil je: dat je boodschap wordt verstaan en dat het iets uitwerkt. Anders doe je alles voor niks.

In het geval van Geert en Okke zijn er meer dan een hand vol van die factoren te noemen.
- kunstzinnige aanleg
- passie: gegrepen zijn en beheerst worden door een onstuitbare drang
- communicatievermogen
- zendingsdrang, je boodschap willen doorgeven met alle middelen
- technisch inzicht
- enig zakelijk inzicht – heeft Okke meer dan Geert. Een eigenschap die hij deelt met veruit de meeste kunstenaars
- tomeloze energie
- gastvrijheid, samen met hun echtgenotes

Vanwege al deze gezamenlijke eigenschappen van Geert en Okke, kunnen wij hier nu gaan genieten van een prachtige expositie. In Drente. Geert en Okke hebben de raad ter harte genomen die Vincent al aan zijn broer Theo schreef. In een brief, naar aanleiding van het schilderij 'De Zaaier' van Millet, schreef Van Gogh: 'Maar wil men groeien, men moet in de aarde vallen. Dus zeg ik tot U, plant U in den grond van Drenthe - gij zult er kiemen'.

Ik heb het grote voorrecht om de ontwikkeling van Geert van zeer nabij te kunnen volgen. Ik heb zijn passie voor Van Gogh zien ontluiken. We delen die passie. Het verrijkt onze vriendschap. En toen kwam de tijd dat de naam 'Okke' steeds meer viel. Okke is in de letterlijk zin 'een aanstormend talent'. Geert kan ik nog redelijk bijhouden, maar Okke valt voor mij niet bij te benen. Een boeiende jongen. Een fantastische aanvulling. Hoe heeft die dappere Duitse theoloog Bonhoeffer dat ook weer gezegd? Zo: 'kwantiteiten betwisten elkaar de leefruimte, kwaliteiten vullen elkaar aan'. Dat laatste zie je bij Geert en Okke gebeuren. Een prachtig samenspel.

We zijn vandaag in Nieuw Amsterdam. Van Gogh verbleef ook in Oud-Amsterdam. Hij bereidde zich daar voor op een studie theologie. Mendes da Costa trachtte hem Grieks en Latijn bij te brengen. Het lukte niet. Ook omdat hij het onnodig vond. Hij dacht bij het Evangelie aan heel andere, dan intellectuele dingen. Hij dacht aan leven, dat echte ruwe, ongepolijste, zuivere leven, zoiets.

'De armen hebt gij altijd bij u', zei Jezus kort voor zijn sterven tegen zijn discipelen. Dat kon zeker ook van Van Gogh gezegd worden. Hij wilde aan armen het evangelie verkondigen. Zo kwam hij in zijn Amsterdamse tijd terecht in de Barndesteeg, een steegje bij de Nieuw Markt. Daar was een zondagsschool van een Engelse dominee in samenwerking met de vereniging 'Tot Heil des Volks'. Het was een schooltje voor de armste kinderen. Geert heeft vele jaren later voor diezelfde vereniging 'Tot Heil des Volks' in Amsterdam gewerkt. Ook voor armen, in dit geval mensen die hun verslaving probeerden te boven te komen. Geert ziet zich daarom graag als een oud collega van Van Gogh. Van Gogh werkte dus onder die arme kinderen. Zijn vader zag het niet zitten. De rechtzinnigheid van de organisatie, evenmin als de armoede. Tot verdriet van Vincent. Een van zijn brieven eindigt hij met het naschrift. ''t Is maar een klein lichtje dat lichtje in het kamertje van de Zondagsschool in de Barndesteeg, laat mij het brandende houden.'

Volgens de auteur Anton Wessels (ik hoorde dat hij hier ook op bezoek geweest is), is Van Gogh toch evangelist geworden. Wessels publiceerde een tweetal boeken onder de titels. 'Een soort bijbel, Vincent van Gogh als Evangelist'. En 'Het evangelie volgens Vincent van Gogh'. Naar die boodschap van Van Gogh moet je niet luisteren. Je moet er naar kijken om het te verstaan. Daarom: geniet ook van van deze expositie en kijk goed. Wie weet, ondekt u achter die handen van de kunstenaars nog een ander hand.

Komt u ook naar de expositie......
T.à.t.

"Het restaurant in het Van Gogh Huis voor 2011 het leukste restaurant van Drenthe"

Mijn oude restaurant (1883) is onlangs verkozen tot het leukste restaurant van Drenthe door de Nationale Restaurantgids van 2011. Het restaurant ontving de eervolle titel van de initiatief nemers van de Nationale Restaurant Gids. Het Van Gogh Huis heeft een gemoedelijke sfeer. De initiatief nemers van de Nationale Restaurant Gids reden gisteren het hele land door om de leukste restaurants van Nederland een bezoek te brengen en de trofeeën uit te reiken.

Restaurant Het Van Gogh Huis biedt haar gasten een heerlijke avond uit eventueel gecombineerd met een persoonlijke rondleiding door mijn oude Huis, mijn slaapkamer enz.

Traditioneel werden restaurants beoordeeld door professionele inspecteurs die met hun bevindingen jaarlijks een gids vulden. De Nationale Restaurant Gids daarentegen maakt sinds vorig jaar gebruik van de user generated content methodiek, ofwel: de consument deelt gebruikerservaringen op internet met anderen. Op verschillende websites kunnen de leden hun mening geven over de kwaliteit, sfeer en de prijs van het door hun bezochte restaurant. Ook beoordelen zij of het restaurant over het algeheel ‘leuk’ werd bevonden.
Komt u ook culinair avonturieren in mijn oude Gasterie.......
T.à.t.
Vincent

Absint en Van Gogh

Het drankje waar ik zo gek op was, of misschien wel te gek op was.
De informatie over absint is deels overgenomen uit Wikipedia.
Absint is een sterke drank op basis van anijs, absintalsem (Artemisia absinthium), venkel en een aantal aanvullende kruiden. Absint heeft meestal een groene of geelgroene tint, maar wordt soms als kleurloos distillaat gebotteld (blanke absint).
Absint wordt soms puur gedronken, maar gebruikelijk is om volgens een vast ritueel water en suiker toe te voegen. Een absintlepel met een suikerklontje wordt op het glas geplaatst. Vervolgens wordt ijskoud water over het suikerklontje gedruppeld en tenslotte wordt goed geroerd. In een moderne variant van het absintritueel wordt het suikerklontje met absint geflambeerd.
Absint werd voor het eerst commercieel geproduceerd door Henri-Louis Pernod in 1805. Hij had het recept voor de drank eerder gekocht van de Franse arts Ordinaire, die te paard door de Zwitserse Jura trok om zijn panacees te slijten. Hoewel van oorsprong een volksdrank, werd absint in de 19e eeuw vooral populair onder mijn collega kunstenaars. Wij gaven het de bijnaam ‘De Groene Fee’. De Fee was voor ook mij een belangrijke bron van artistieke inspiratie. Dit heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de mythe rond de psychoactieve effecten van absint. Ik zou er in Frankrijk mijn gele periode aan te danken hebben, en Ernest Hemingway zou zijn For whom the bell tolls onder invloed van absint geschreven hebben. Ik weet het niet of ik mijn gele periode hier teveel van heb gedronken, maar ik heb ervan genoten.
Enkele andere beroemde absintdrinkers zijn Charles Baudelaire, Guy de Maupassant, Édouard Manet, Oscar Wilde, Paul Verlaine en meer recent, de Amerikaanse rockster Marilyn Manson. Manson heeft zelfs zijn eigen absint gecommercialiseerd "Mansinthe", hoewel deze huidige brouwsels in sterkte haast niet meer te vergelijken zijn met de oorspronkelijke. Het huidige absint bevat ongeveer 55% en het oorspronkelijke absint 90% alcohol.
Edgar Degas, Édouard Manet en ook Henri de Toulouse-Lautrec vereeuwigden de absintdrinkers op hun schilderijen.

Op het bekende schilderij van Edgar Degas laat de schilder de actrice Ellen André en de kunstenaar Marcellin Desboutin zien, waarbij de vrouw een glas absint voor zich heeft. Absint werd in het begin van de 20e eeuw in diverse Europese landen verboden, wegens de vermeende hallucinogene werking en neurontoxiciteit van het bestanddeel thujon. Aanleiding tot het verbod was onder andere het tragische geval van de Zwitserse alcoholist Jean Lanfray, die na overmatige alcoholconsumptie, waaronder twee glazen absint, zijn gezin uitmoordde.

In Nederland was de verkoop van absint verboden bij de absintwet van 1909. In 2005 werd deze ingetrokken, gevolgd door België in hetzelfde jaar. Tijdens de rondleiding in het Van Gogh Huis wordt u een fles absint getoond en ook kunt u heerlijke geuren opsnuiven van dit drankje. Het was ooit in diverse landstreken het populairste aperitief onder alle lagen van de bevolking. U bent dus gewaarschuwd want echte absint zou wel eens lekker kunnen zijn.

Proost,
Vincent

Plaatsing borden wandel- en fietsroute Van Gogh

Om het belangstellenden makkelijker te maken om zich te verplaatsen in mijn brein zijn op 14 en 15 juli 2010 vijf 'schilderslijsten' geplaatst in Nieuw-Amsterdam. De lijsten van onbreekbaar glas staan op ooghoogte op plekken waar ik in het najaar van 1883 geschilderd heb. Ze maken onderdeel uit van een Van Gogh-route voor wandelaars of fietsers.

Er zijn vijf plekken geselecteerd, waarvan vast staat dat er in het najaar van 1883 door mij gewerkt is. Het Van Gogh Huis in Nieuw-Amsterdam heeft het initiatief genomen voor het lijstenproject. De lijsten staan bij het Van Gogh Huis, aan de Trekkenweg, de Schooldijk en aan de Vaartweg. Op de laatstgenoemde plek schilderde Van Gogh De Turfschuit en De ophaalbrug bij Nieuw-Amsterdam.
Als u de wandelroute wilt lopen dan kunt u een folder afhalen in het Van Gogh Huis. Voor openingstijden kijk op de website:
www.vangogh-drenthe.nl

Vincent,
Bon voyage

De molen een échte Van Gogh

Een èchte Van Gogh voor 5.000,- gulden.
Minutieus onderzoek van het Van Gogh Museum is in december 2009 afgerond, en nu is officieel De Molen ‘Le blute-fin’ uit 1886 als een ècht werk van mij erkend. Een rijk bezit, dat (ver na mijn dood) in 1975 werd aangekocht door de kunstverzamelaar Dirk Hannema. Momenteel is het werk het eigendom van de provincie Overijssel en Museum de Fundatie. De molen heb ik in 1886 geschilderd op de heuvel van Montmartre.

Het heeft lang geduurd voordat Dirk Hannema werd geloofd. Niemand nam hem serieus als hij beweerde dat het om een echte Van Gogh ging. Het wantrouwen werd gevoed doordat Hannema meer dan eens in opspraak raakte, onder andere met zijn miskleun met een werk van Vermeer. Dergelijk incidenten beklijven en zijn hem bij leven altijd blijven achtervolgen. Zo kocht hij in 1937 als directeur van het Museum Boymans van Beuningen in Rotterdam ‘De Emmaüsgangers’ van de schilder Vermeer. Dit bleek uiteindelijk een vervalsing van Han van Meegeren. Ook heeft Hannema zijn reputatie geen goed gedaan door tijdens de Tweede Wereldoorlog nauwe betrekkingen met de Duitse bezetters te onderhouden.
Het Van Gogh Museum heeft onlangs het onderzoek dat het in opdracht van het Museum de Fundatie uitvoerde afgerond, en nu staat onomstotelijk vast dat het hier een Van Gogh betreft. Dat is geweldig nieuws voor de Fundatie, en de in 1984 overleden Hannema verdient in dit opzicht postuum eerherstel. Hij had deze keer wel het gelijk aan zijn kant. Het schilderij is nu miljoenen waard en Hannema kocht het werk in 1975 voor 5.000 gulden. En dan te bedenken dat Theo mijn ´Blauwe Wijngaard´ voor slechts 400 francs aan Anna Boch, de zus van de schilder Eugène Boch verkocht.
b. à. v.
Vincent

Nieuw 'lezingen over mijn leven'

Medewerkers van het Van Gogh Huis kunnen een boeiende rondleiding met korte film of een meer uitgebreide lezing met een film en PowerPoint presentaties verzorgen over mijn leven. De rondleidingen vinden plaats tijdens de normale openingstijden van het Van Gogh Huis. De lezingen zijn nieuw en gaan over mijn zijn leven en vooral mijn verblijf in Nieuw-Amsterdam. Onze agenda van de website (www.vangogh-drenthe.nl) vertelt u exact wanneer de lezingen worden gehouden. Er is ruimte voor ongeveer 40 personen.

Ook kunnen er voor groepen rondleidingen en lezingen worden georganiseerd buiten de reguliere openingstijden om. Hiervoor kan men een afspraak maken met het Van Gogh Huis. De rondleiding en de lezing kunnen tijdens de avonduren in overleg gecombineerd worden met een diner in het restaurant van het Van Gogh Huis of overdag tijdens de zomerperiode met een tocht met de trekschuit de snikke ’Johannes Veldkamp’.

De lezing kan op verzoek ook plaatsvinden in een andere zaal op een andere locatie, bijvoorbeeld bij u in de buurt (maximaal ongeveer 50 km) of in uw bedrijf, uw organisatie of uw school. Ook hiervoor geldt maximaal ongeveer 40 personen, maar als u in geluidsversterking kunt voorzien tot maximaal ongeveer 80 personen. Voor de prijsopgaaf van een lezing buiten het Van Gogh Huis kunt u bellen of mailen.

Een lezing in het Van Gogh Huis kost € 6,50 p.p. Voor groepen geldt een maximum prijs van € 100, - U ontvangt na de lezing een bon waarmee u samen met nog 1 persoon tegen de gereduceerde prijs van € 3,50 p.p. op een door u te bepalen tijdstip kunt genieten van een rondleiding in het Van Gogh Huis. U kunt één of meerdere stoelen voor de lezing reserveren door te mailen info@vangogh-drenthe.nl of u belt: 0591-555600.

T.à.t.
Vincent

Workshop 'schildercursus'

Voor de schildercursussen van het Van Gogh Huis ‘Schilderen als Van Gogh’ is veel belangstelling. Regelmatig starten er nieuwe cursussen onder leiding van Ineke Peek. Iets voor u? Houdt u dan de berichten over de workshops en cursussen in de gaten of neem een gratis abonnement op de Nieuwsbrief en u hoort wanneer er een nieuwe cursus start. Wilt u met uw eigen groepje een cursus opzetten/volgen? Neem dan contact op met het Van Gogh Huis. Er zijn minimaal 10 deelnemers nodig voor een workshop. U krijgt van het Van Gogh Huis een deel van de materialen, een docente, koffie/thee en een rondleiding. U kunt zich via e-mail of telefonisch aanmelden. De cursus kost € 145,-. p.p. voor 10 bijeenkomsten (tel: 0591-555600 of e-mail: info@vangogh-drenthe.nl).
Tijdens een interview op de radio vertelde docente Ineke Peek alles over de workshops. U kunt het horen door de onderstaande link aan te klikken of als dat niet wil naar uw browser te kopiëren.

http://www.rtvdrenthe.nl/nieuws/50772/schilderen-als-van-gogh-in-van-goghuis-in-nieuw-amsterdam

Dineren in de sfeer van 1883

Na een lange tocht per trekschuit door de Hoogeveense Vaart kwam ik aan in het Logement Scholte. Het logement, wat zo belangrijk is geweest voor mijn carrière, is gerestaureerd en herbergt nu een sfeervol restaurant. Van woensdag t/m zondag kunt u er vanaf 17.00 terecht voor een diner. Er is een uitgebreide menukaart met zowel vlees-, vis- en vegetarische gerechten. Deze kunt U bekijken op de website van het retaurant.
Op maandag en dinsdag kunt u er terecht voor groepen vanaf 10 personen. Voor een nog kleinere groep is dit ook mogelijk, tegen betaling van een toeslag.
Voor groepen van 10 tot ongeveer 28 personen is er een driegangen keuzemenu voor € 29,- p.p. Voor groepen vanaf 18 personen is het restaurant exclusief voor uw gezelschap.



Voor wat het restaurant betreft wordt u door Jurjen en Betty van der Ham begeleid bij het organiseren van een gezellige avond. Als u het leuk vindt om een origineel cadeau weg te geven, dan is een dinerbon van het Van Gogh Restaurant misschien een leuk idee! U kunt uw reservering mailen of u kunt bellen met Jurjen of Betty. Kijk voor verdere informatie maar op de website. Ik heb alleen maar prettige herinneringen aan deze sfeervolle gelegenheid. Mijn absint smaakte daar het lekkerst.

Bon appetit
Vincent

Boekenserie over de brieven van Vincent van Gogh

De presentatie 6-delige boekenserie over de brieven van Vincent van Gogh. Gedurende deze uitzending van RTV-Drenthe kwamen aan het woord Hans Luiten van het Van Gogh Museum, de samansteller van de serie. Namens de snikke "Johannes Veldkamp" ziet u Karel van der Scheer en Jan Middag. Van het Van Gogh Huis Nieuw-Amsterdam, ziet u de voorzitter Jan Halfwerk en de gids Hannie de Graaf.

De financiën van Vincent van Gogh

Over mijn financiën zijn de nodige publicaties verschenen. Een betrouwbare bron is de publicatie van Hans Luijten, 'Van Gogh en het geld'. Hans Luijten, Conservator Onderzoek van het Van Gogh Museum in Amsterdam, hield hierover op 14 oktober 2007 in het Geldcultureel Café van het Utrechtse Geldmuseum.

Broederliefde of een zakelijke investering?
Volgens de berekeningen van Hans is er door Theo aan mij meer dan 8.000 gulden (bijna € 4.000) geschonken. Dit bedrag is zeker niet alles, omdat niet alle schenkingen zijn gedocumenteerd. Op basis van de familiecorrespondentie moet het minimaal dit bedrag geweest zijn. Natuurlijk wilde ik alles terugbetalen. Ik schreef dit ook regelmatig aan Theo. De reactie van Theo was in 1888 duidelijk: "Je hebt het over geld dat je me schuldig bent en dat je me wilt terugbetalen. Daar wil ik niets van weten. Wat ik je toewens, is dat je je nooit zorgen hoeft te maken". Ik meen Theo heel goed te kennen en ik vind dat hij een erg altruïstisch ingesteld iemand was. Zo gaf hij ook wel eens geld aan Gauguin, omdat deze een vriend van mij was. Hij onderhield ook een vriendin (1883, Marie) en stuurde regelmatig geld naar mijn ouders voor de opvoeding van ons kleine broertje Cor en onze zus Wilhelmien. Ook heeft Theo in 1876 op eigen initiatief besloten de studie van Wilhelmien te betalen met zijn salarisverhoging. Hans Luijten heeft berekend dat Theo in een bepaalde fase van zijn leven 14,5% van zijn inkomen reserveerde voor mij. Dat noem ik nog eens broederliefde! Natuurlijk stuurde ik regelmatig brieven met mijn werk. Hierop reageerde Theo met "jij hebt me het geld al meerdere malen terugbetaald met je werk en met een broederlijkheid die meer waard is dan al het geld dat ik ooit zal bezitten”. De bedragen die ik van Theo kreeg waren zeker genereus. Natuurlijk had ik extra kosten in verband met de voor mijn niet onaanzienlijke productie. Maar toch……Hans Luijten heeft becijferd dat ik in de eerste tien maanden in Arles maandelijks gemiddeld zo’n 240 francs ter beschikking had. Wanneer men dat vergelijkt met de 135 francs per maand waarmee het vijfkoppige gezin van de met mij bevriende postbode Joseph Roulin moest zien rond te komen, dan mag men stellen dat ik helemaal niet slecht werd bedeeld. Aldus concludeert Hans tijdens zijn lezing. De complete tekst van de lezing staat in de vorm van een PDF op de website van het Van Gogh Museum. (Amsterdam). De moeite waard!

Het ging slecht met de verkoop van mijn schilderijen. Rembrandt verkocht bij leven schilderwerken. Ook mijn vriend en tijdgenoot Gauguin verkocht wel eens wat. Van mij werd bij leven slechts 1 werk verkocht. In maart 1890 verkoopt Theo De rode wijngaard (zie afbeelding) voor 400 francs aan Anna Boch, de zus van de schilder Eugène Boch. Vergeleken met de materiaalkosten was dit een druppel op een gloeiende plaat. In de periode juni 1889 - juli 1890 bracht de firma Tasset & L’Hôtel 900 francs en Tanguy 380 francs in rekening.
De rode wijngaard is nu te zien in het Poesjkin Museum te Moskou. Waarom verkochten de schilderstukken van mij zo slecht? Ik denk dat de afgebeelde onderwerpen, die vaak bestonden uit arbeiders en armoede, de oorzaak zijn. Daar wilden de welgestelden die zich kunst konden veroorloven niet mee geconfronteerd worden. Laat staan dat ze het aan de muur zouden hangen. Veel welgestelden waren zo rijk geworden door uitbuiting van de door mij afgebeelde arbeiders. Denk ook aan het zware werk dat door vrouwen in de mijnen van de Borinage werd verricht, de kinderarbeid en de vrouwen die de trekschuiten moesten trekken in o.a. de Drentse veengebieden.

Vincent

Het oorincident

Het eerste dat door bezoekers van het Van Gogh Huis wordt gevraagd is: "Sneed Vincent echt een oor af en waarom?". Nee, mijn oor heb ik niet afgesneden, maar wel een stukje. Slechts mijn rechter oorlelletje. Rondom het oor is ongelooflijk veel mythevorming en ook veel discussie. Boeken zijn er over geschreven. Onlangs waren op de TV in de Wereld Draait Door nog Van Gogh-“geleerden” die kwamen praten over een boek van twee Duitsers. Deze Duitse kunsthistorici Hans Kaufmann en Rita Wildegans meenden aan de hand van de brieven van mij aan Gauguin te kunnen concluderen dat er ruzie was geweest tussen mij en Paul en dat Paul per ongeluk of wellicht expres een stukje van mijn linker oor had afgesneden. Deze ruzie zou het resultaat zijn van onze gedeelde interesse in een vrouw (Rachel) en een verschil in visie op de schilderkunst. In tegenstelling tot de gangbare theorieën geloven de genoemde twee Duitse wetenschappers dat collega-schilder en amateur-schermer Gauguin het oor van mij afsloeg.
Kunsthistorici Hans Kaufmann en Rita Wildegans herlazen politierapporten, getuigenverklaringen en brieven van mij en Gauguin. In hun boek ’Van Goghs Ohr, Paul Gauguin und der Pakt des Schweigens’, dat in 2008 verscheen, beschrijven ze hun versie van het oorincident.
Hun theorie is gebaseerd op een zinsnede uit een brief van mij aan Paul waarin ik er op verhullende wijze op zinspeel. Ik zeg het volgens de wetenschappers niet ronduit om onze vriendschap niet in gevaar te brengen. In januari 2010 komt de Engelsman Martin Baily in het blad The Art Newspaper met weer een andere theorie. Deze theorie komt erop neer dat het bericht dat Theo zich gaat verloven voor mij de reden is. Ik zou bang zijn dat dit wel eens zwaarwegende consequenties voor mij kan hebben. Ik zou kort voor de zelfverminking per brief hebben vernomen dat Theo en zijn vriendin zich wilden verloven. De envelop, met daarin de bewuste brief, zou ik vanwege de diepere betekenis hebben geschilderd in het stilleven rond een bord met uien uit januari 1889, dat ik kort na de verminking afmaakte. Baily deed minutieus onderzoek naar mijn schilderij, dat in bezit is van het Kröller-Müllermuseum in Otterlo. Op de envelop staat het nummer 67 in een cirkel. Dit was de officiële poststempel van een postkantoor in Place des Abbesses, vlakbij het appartement van mijn broer Theo in Montmartre in Parijs. Op de envelop staat verder een speciale frankeerstempel met in het Frans 'Nieuwjaarsdag'. Het postmuseum in Parijs heeft bevestigd dat het in de tweede helft van de negentiende eeuw gebruikelijk was dat enveloppen vanaf half december daarmee werden afgestempeld.
Ook baseert Baily zijn bevindingen op een andere brief van Theo, die hij schreef aan zijn vriendin. Daarin staat dat hij mij heeft bezocht op Eerste Kerstdag, nadat hij had gehoord van mijn verminking. “Toen ik het met hem over jou had, wist hij precies wat ik bedoelde en toen ik hem vroeg of hij het met ons eens was, zei hij dat het huwelijk niet moet worden gezien als het belangrijkste in het leven.”

Bij het Van Gogh Huis in Nieuw-Amsterdam weet men ook nog een andere theorie te vertellen. Ik had in die tijd in Arles vriendschap aan Rachel. Deze vriendin Rachel had al eens gezegd dat men om de vriendschap te bezegelen elkaar iets van zichzelf moest geven. Bijvoorbeeld een stukje haar of een stuk van je oor. Er is in dit verband een verhaal dat zegt dat ik het oorlelletje heb afgesneden, netjes ingepakt en als blijk van liefde heb geschonken aan Rachel. Mogelijk waren Rachel en ook ik op dit idee gekomen door de traditionele jaarlijkse activiteit met stieren waarvan men ook een stukje van het oor afsnijdt. Ik was gewoon ziek en deed wederom aan zelfverminking. Zelfverminking is jezelf opzettelijk verwonden. Het werkt verslavend. Andere gebruikte termen zijn: zelfbeschadiging, automutilatie, zelfverwonding. U heeft kunnen lezen dat ik dit al vaker had gedaan, onder andere toen Kee mijn liefde niet beantwoordde. Ik verbrandde toen bewust mijn handpalm in de vlam van een kaars. Wie de waarheid weet over het oorincident mag het zeggen. Meer weten over het oorincident? De vrijwilligers in Het Van Gogh Huis in Nieuw-Amsterdam staan u graag te woord.

VELE BLAUWTJES HEB IK GELOPEN BIJ DE VROUWTJES

Nooit ben ik echt gelukkig geweest met de door mij uitverkoren vrouwen. Nooit was er sprake van een langdurige gelukkige relatie of een huwelijk en al helemaal niet van kinderen. Ik ben er niet trots op, maar toch heb ik de blauwtjes die ik heb gelopen eens voor u op een rijtje gezet.
Tijdens mijn baan bij de kunsthandel Goupil & Co in Londen was ik hevig verliefd op de dochter van het echtpaar waar ik op kamers woonde. Gedurende die periode had ik goed contact met hun mooie dochter Ursula. Ik was tot over mijn oren verliefd en ik meende dat dit wederzijds was. Toen ik eindelijk de moed had verzameld en haar ten huwelijk vroeg werd ik afgewezen. Ze voelde niets voor mij en Ursula vertelde mij dat ze al verloofd was. Haar aanstaande was tijdelijk weg en zou de komende zomer terugkeren. De moeder van Ursula wees mij de deur: “Zoek maar een andere kamer!” Later, als ik na mijn verblijf in Nederland terugkwam in Londen om les te geven, zocht ik haar weer op. Helaas. Mijn missie was kansloos, op dat moment trad ze in het huwelijk. Voor mij een reden om definitief terug te keren naar Nederland.
Gedurende de periode daarna woonde ik thuis. Mijn nicht Kee Vos-Stricke kwam op bezoek. Haar man Vos was nog niet zo lang geleden overleden. Vanuit Drenthe schreef ik slechts één brief aan mijn ouders. In die brief had ik het ook over Kee en haar echtgenoot. Zij was getrouwd met een bankier. Daar had ik toen al zo mijn gedachten over. Dat soort mensen kun je nooit gelukkig mee worden, schreef ik mijn ouders. Ik viel als een baksteen voor deze mooie en lieve jonge weduwe, maar zij had de dood van haar man nog niet verwerkt en wilde niets van mij weten. Ik kon dit totaal niet accepteren en hevig teleurgesteld hield ik mijn hand boven een brandende kaars. Later hebben de geleerden dit een vorm van automutilatie of ‘jezelf opzettelijk verwonden’ genoemd. Het is verslavend en is misschien ook een verklaring voor het incident met mijn oor.
In de kroeg kwam ik Sien Hoornik tegen. Ik ging bij haar wonen. Omdat er geen geld was voor eten ging ik na ongeveer 1½ jaar naar mijn ouderlijk huis. Sien vond dat ik maar weg moest blijven en maakte de verkering uit. Lang nadien stuurde ik deze lieve vrouw nog geld om haar te ondersteunen. Hierover en over Sien schreef ik regelmatig in mijn brieven.
Ook in Arles had ik een vriendin. Rachel ontmoette ik in de kroeg en waarschijnlijk had ook mijn vriend Paul Gauguin een oogje op haar. Dit was ten tijde van het oorincident. Hierover kun je meer lezen in het artikel over mijn oorincident en de mogelijke invloed die Rachel heeft gehad op de ‘oor’-zaken. Maar zoals u weet zijn hier zeer uiteenlopende theorieën over. Ook mijn relatie met Rachel werd niets. Tussendoor had ik in Brabant ook nog een relatie met Margot, een buurmeisje van 40 jaar uit Nuenen. De liefde kwam vooral van haar kant en ze was bepaald geen schoonheid. Ik vond haar trouw en liefde zo aandoenlijk dat ik dit met een huwelijk meende te moeten honoreren. Helaas, zij mocht van haar moeder niet met mij trouwen. Haar ouders wisten te weinig van mij en alles wat ze wel meenden te weten was in hun ogen bepaald niet positief. Margot kon dit niet verdragen en deed in mijn aanwezigheid op een open veld een zelfmoordpoging. Haar poging mislukte en ze werd opgenomen in een ziekenhuis in Utrecht. Ik liet niets meer van me horen. Kortom, ik werd door alle vrouwen min of meer afgewezen, maar ik had wel een sterke behoefte aan vriendschap. Eigenlijk was er gedurende mijn veel te korte, onstuimige leven maar één die mij onvoorwaardelijk steunde en liefhad en dat was mijn boezemvriend en broer Theo.
Vincent

Brieven Vincent van Gogh

Op 7 oktober 2009 werden mijn meer dan 900 brieven in een prachtige serie boeken gepubliceerd. In Nieuw-Amsterdam vond de Drentse presentatie van deze geïllustreerde en geannoteerde uitgave plaats in aanwezigheid van wethouder Thalens. (zie foto) De complete box bevat 6 delen, met in totaal 2180 bladzijden en ongeveer 4300 illustraties. De prijs is € 395,- ( ISBN: 978 90 8964 1021). Gedurende 15 jaar is er door het Van Gogh Museum en het Huygens Instituut gewerkt aan dit monumentale werk. De redacteuren Hans Luijten, Leo Jansen en Nienke Bakker hebben een geweldige klus geklaard. Deze schitterende serie vertelt veel over mij. De serie boeken bevat 902 brieven, waarvan ik er zelf 819 geschreven heb en de overige 83 brieven aan mij gericht zijn. Brieven van Paul Gauguin, mijn broer Theo, Paul Signac en anderen. De serie bevat ook 2000 illustraties van de werken van mijn hand waarnaar wordt verwezen. U leert mij beter kennen en u komt ook veel te weten over mijn periode in Drenthe. In deel 3 staan al de brieven die ik vanuit Hoogeveen en vanuit Nieuw-Amsterdam verstuurde aan mijn broer en boezemvriend Theo en één brief aan mijn ouders. Deel 3 vertelt ons waarom ik naar Nieuw-Amsterdam ging, wat ik van Drenthe vond, waarom ik hals over kop weer vertrok en waarom het zozeer mijn wens was om weer terug te komen. Onderstaand treft u de rapportage aan die RTV-Drenthe uitzond over de unieke boekenserie. (Bekijk de video hieronder met de uitzending van RTV-Drenthe)Binnenkort verschijnt de door het Van Gogh Huis Nieuw-Amsterdam uitgegeven publicatie van alle Drentse brieven. Als u zich inschrijft voor de Nieuwsbrief van het Van Gogh Huis wordt u hierover geïnformeerd als het zover is.

Een complete digitale editie van het naslagwerk van het Van Gogh Museum met daarin ook opgenomen mijn Drentse brieven kunt u uiteraard ook op internet vinden:

http://www.vangoghletters.org/vg/by_correspondent.html

Mijn oude kamer in Nieuw-Amsterdam in Engeland op de TV.

Onlangs kwam er een Britse Tv-ploeg met 14 toeristen een bezoek brengen aan mijn oude huis te Nieuw-Amsterdam. Het huis waar ik in 1883 een aantal maanden woonde kan zich verheugen op een steeds verder toenemende belangstelling. In de media, maar ook als gedenkhuis voor belangstellenden. Stijgende bezoekersaantallen zijn het resultaat. De Britse Tv-opname werd gemaakt voor het populaire programma 'Coach Trip'. Zij bezochten die dag Nieuw-Amsterdam en maakten opnames van een 'Drawing Class'. Het thema van deze Drawing Class was 'Schilderen zoals Van Gogh'. Verder werd er een informatieve rondleiding opgenomen en in Groot-Brittannië uitgezonden. Naar het in Engeland zo populaire programma kijken ongeveer 3 miljoen kijkers per aflevering. Bent u ook nieuwsgierig naar mijn slaap- en werkkamer of wilt u zelfs even in mijn bed liggen? Het Van Gogh Huis is gedurende het zomerseizoen geopend van 13.00 uur tot 17.00 uur (‘s maandags gesloten). Voor groepen kan er eventueel een afspraak gemaakt worden voor andere tijden. U wordt er door één van de gastvrouwen of -heren rondgeleid. Een bijzondere gebeurtenis. We spreken af dat we u binnenkort zien.

T.à.t.
Vincent